Aby opanować sytuacje która nastąpiła w tak gwałtownym czasie potrzeba nam spokoju i ciszy......ciszy która nas uspokoi i ukoi  nasze nerwy........zamykamy oczy. Niestety nie mogę się skupić... chłód i nerwy mi przeszkadzają. Wszyscy zatem usiedli bardzo blisko siebie aby uzyskać wspólne ciepło. Wszyscy po krótkim czasie zasneli. To było piękne niebieskie niebo, dzikie zwierzęta i taka równowaga...szum czystej morskiej wody a w odbiciu wody,ujrzałem  miłość mojego życia...Lekko bladawa cera, brązowe sarnie oczy, malinowe usta, geste brązowe włosy i te delikatne dłonie. Jej uśmiech jest jak zachód słońca. Zrywając stokrotkę spojrzała na niebo które wyglądało jak lazur który otacza nas ze wszystkich stron. Nagle usłyszałem w półśnie  huk stłuczonej butelki. Zerwałem się pierwszy i szybko sprawdziłem godzinę na starym, obdartym i jeszcze działającym telefonie. Była 8:45

Rigoue zwymiotował

-Jasny gwint, od czego to..
Szybko przetarł usta palcami i strząsnął w kałużę. Rozejrzał się, spojrzał za siebie, jego dwójka znajomych zamykała wycieczkę. Aev pewnie znowu miał te sny, ostatnio ciężko u niego z psychiką. Twarze mieli szare, nic się nie odzywali. Sam też nie miał ochoty na rozmowę. Byliśmy tam umówieni, pomyślał rozgoryczony, mieliśmy czekać.., ale czekaliśmy kilka bitych godzin! ii nie pojawili się. Zamiast tego ta panienka zaprosiła swoich goryli. Co to w ogólne za przedstawienie. W dodatku bez żadnych konsultacji ruszyli przed siebie. I cóż mieliśmy zrobić, powlekliśmy się za nimi, nęceni aurą tajemniczości, którą zdążyli wokół siebie wytworzyć. Choć ryzykowaliśmy, bo oczywiście drugim powodem przyłączenia się do Nich było poczucie bezpieczeństwa, którego wszyscy pragnęli nie mniej niż napełnić puste żołądki, to jednak byli nam obcy i nie znane Nam są ich zamiary.
Poczuł na sobie wzrok. Ach to On. Marut.. co za bzdura, ale z kim mógł rozmawiać, dziwnie się zachowywał, kolejna postać z bajki. Stał teraz kilka metrów przed Nim. Zatrzymaliśmy się i czekaliśmy, aż tamci skończą rozmawiać. Nie mogą po prostu otworzyć tych drzwi? Swoją drogą sam bym się wahał, nie mam pojęcia co może się tam za nimi kryć, moja wyobraźnia nie sięga aż tak daleko, by przejść przez wrota w kanałach.
Odpowiedź przyszła sama, drzwi otworzyły się.. same? Nie ktoś jest za nimi, holera ktoś otworzył drzwi z drugiej strony!
Dziewczyna już miała przestąpić próg, odwróciła się - wy tu poczekajcie. Chwilę potem zniknęli po drugiej stronie.

Dobra, teraz już trzeba się poznać, musimy to wszystko obgadać. Podszedł do chłopaka.

-Mamy czekać, co? Powinniśmy się wreszcie sobie przedstawić, jestem Rigoue. Ci z tyłu to moi przyjaciele.

W pomieszczeniu panował zaduch. Ciężkie, majestatyczne żyrandole zwisały z sufitu na długich zardzewiałych drutach, wspomaganych brudnymi sznurami. Zżółkłe światło obnażało leniwie unoszący się kurz.
Rigoue zerknął na Aev'a, który utkwił swe oczy w dziewczynie jakby spodziewał się, że zaraz zniknie.
Sam też wypatrywał ukrytego przejścia, jednocześnie kątem oka śledząc parę kierującą się w stronę przeciwległej ściany.
Postacie mignęły, zniknęły na ułamek chwili. Rigoue wydał zduszony okrzyk.
-zniknęli.. nie, są . cholera, co za figle, jaźń mi fiksuje, niedobrze, jak w najbliższym czasie nie odpocznę, to stanie się nieprzyjemnie, ouufffff...
- eej! spojrzał na przyjaciół wskazując na Serii i Marut.
Dziewczyna uderzyła w rozciągnięty wysoko od sufitu aż do posadzki arras. Dzieło okazało się składać z dwóch części, bo po chwili przez środek przedarła się pionowa jasna linia, po czym materiał zawisł na skrajach. Wnęka ukazała betonowe, raczej łagodnie prowadzące ku górze schody z przytwierdzonymi deskami.
Sarii od razu ruszyła. Marut jeszcze stał, szybko zerknął za siebie, zdążyłem zauważyć, że oczy miał szeroko otwarte. Zaraz oboje zniknęli nam z oczu.
Dało się jeszcze posłyszeć wysoki głos dziewczyny:
- pociągnij za chwast
Arras na powrót niepozornie spoczywał na ścianie.

- czuję się jak powietrze, znowu mamy czekać? Rigoue usiadł na dywanie.
To nawet lepiej, niech się dzieje co chce, ja się położę.

Marut siedział na posadzce tuż przy ukrytym wejściu, opierając się o ścianę.

Po drugiej stronie pomieszczenia Rigoue u boku swoich przyjaciół, pogrążony w głębokim śnie wypełniał ciszę beztroskim pochrapywaniem. Twarz miał już spokojniejszą, ale czoło nadal lekko zmarszczone, co podczas drzemki prezentowało się trochę komicznie.

Po półgodzinie ze ściany wyszedł brat Sarii. Zerknął na chłopaka siedzącego obok, po czym podszedł się do reszty.
Witam, Was jeszcze nie znam.
Ekhm.. Spojrzał na śpiącego. Przyjaciele pośpiesznie go obudzili.
Rigoue zakasłał, stęknął.
-O, a ktoś Ty? zapytał nieprzytomnie.
Cisza.
- A, tak, Ty musiałeś być tam za ścianą, wiesz, masz niemiłą koleżankę. Pozostawiła nas samym sobie tu bez wytłumaczenia, aa teraz znowu jej nie widzę.
- Moja siostra jest jeszcze niedojrzała. Nie bierzcie tego do siebie.
- Ach, siostra, rzeczywiście podobny jesteś.
Ziewnął, pokiwał głową.
Wtem ciemnowłosy zgiął nogę w kolanie i szybkim kopem rąbnął Rigoue w prawy bok.
- Ty gnoju! Chłopak podniósł się szybko obejmując ręką brzuch. 

Marut zerwał się z podłogi.
Tamten się odwrócił.
-Hej, nie ma potrzeby. Sprawdzam tylko jacy z Was wojownicy. - Uśmiechnął się.
Nie ma przelewek moi drodzy, nie będziemy tutaj tkwić. Kiedyś trzeba wyjść, wtedy poznacie ból, ludzie na ulicach są zdeterminowani.
Jest Nas mało, będziemy szukać ludzi do współpracy, powoli powinniśmy rosnąć, wtedy będzie można już wyjść całą grupą i zając jakieś terytorium na świeżym powietrzu. W tej norze zwiędniemy, kanały wentylacyjne są zatkane. Drugim problemem jest kończący się zapas jedzenia, ostatnim - brak wody. Sarii zapewne już tam narzeka. Tutaj mamy jedynie spokój, ciszę, komfort. Po resztę trzeba wychodzić.
Zatem moi kompani, ja idę odpocząć, Wy jak widzę potrzebujecie tego bardziej niż ja, mam poduszki, pledy. Zaraz wszystko zostanie przyniesione.
Prześpijcie się z tym, za kilka godzin się posilimy i dokończymy naradę.
Wracając mrugnął do Maruta.
Rigoue odprowadził go wzrokiem, z kwaśną miną.

Cudowne chłodne powietrze. Doskonałe proste promienie starodawnego Słońca; odnajdujące drogę w kosmosie; każdą szparę między spokojnymi chmurami; ostatecznie, wpadając przez okno, zatrzymują się na moim policzku. Daję temu wspaniałemu zjawisku chwilę. Spałem koło czterech godzin, może pięciu. Nie jestem pewny kiedy dokładnie zasnąłem. Siedzę na kuchennej posadzce u wyjścia do salonu dla gości kafeterii. Mam pod sobą koc, na kolanach drugi. Ze zmęczenia nie byłem skory do rozglądnięcia się za bardziej dogodnym miejscem na odpoczynek, od skrawka podłogi przy kredensie, o który byłem cały czas oparty.
Z delikatnym grymasem dopijam końcówkę z butelki po wczorajszym piwie. Szybko skutkuje to osobliwym, miłym uczuciem w pustym żołądku. Jedzenia znaleźliśmy niewiele, tyle by móc zasnąć bez bólu brzucha. Nadal będzie stanowiło to dla nas główny problem - poszukiwanie paliwa dla naszych coraz słabszych, wątłych ciał. Nie boję się jednak tak jak, zdawałoby się, powinienem. I nie zawdzięczam tego alkoholowi. Być może to ten widok wschodzącego słońca, który mnie powitał. Nigdy nie zwracałem większej uwagi na takie sprawy, nie widziałem natury w ten sposób. Obecnie jest to jedna z niewielu rzeczy mających w sobie nadzieję, choćby ziemia cała się zawaliła, to co widzę w oddali - ciepłe, dobrotliwe słońce, zawsze będzie odwiedzać te miejsce, obdarowując swym ciepłem i światłem. Czuję niemal, że niewiele brakuje a popłyną mi łzy. Natura w swojej czystej postaci jest taka dobra..
- Ach wystarczy, jeszcze do tego wrócę, może jutro rano, może za kilka dni. Będę wracał wielokrotnie, czuję że tego potrzebuję, dodaje mi to energii i sił psychicznych, a nic nie jest ważniejsze od siły psychicznej gdy człowiek znajduje się trudnym położeniu.
Myślę o Marut. Miejsce jest pogrążone w ciszy. Musi jeszcze spać, może znalazł na górze łóżko. Co teraz? Przecieram dłonią szorstką twarz. Spoglądam na szaro-różowe, smukłe palce. Żaden konstruktywny komentarz nie przychodzi mi na myśl. Poprawiam anorak, przecieram spodnie. Wstaję i rozglądam się. Miejsce choć z pewnością było bogate w dekoracje, obecnie jest opustoszałe. Na ścianach ślady po obrazach, pod oknami i za ladą szkło. Posadzka lepka, z rozległymi plamami w różnych kolorach. Kilka drewnianych krzeseł się ostało, trzy stoliki.
W łazience odnajduję na kaflach w ciemnym kącie pojemnik z jakimś płynem czyszczącym, bez etykiety. Myję powoli ręce w zimnej wodzie. Brudne lustro ukazuje matową twarz, zapadłe policzki, wyraźne kości jarzmowe. Szeroko otwarte oczy bez wyrazu. Cienkie usta. Wycieram ręce o krawędź koszuli i kieruję się w stronę schodów.